وام ها منبع اصلی درآمد بانک ها هستند. با این حال ، این بدان معنا نیست که بانک با میل و رغبت بودجه لازم را به هرکسی که درخواست وام می دهد ، بدهد. دلایل زیادی وجود دارد که موسسات اعتباری از صدور وام خودداری می کنند.
صدور وام برای یک بانک نه تنها درآمد در آینده است ، بلکه یک خطر خاص است. برای کاهش آن ، بانک ها قبل از هر چیز توانایی پرداخت بدهی یک وام گیرنده بالقوه را بررسی می کنند. همه اینها به میزان نیاز مشتری و میزان حقوق وی بستگی دارد. برای دریافت وام مصرفی باید بیانیه درآمد را ارائه دهید. درست است که برخی از بانک ها بدون آن وام صادر می کنند ، اما ریسک پرداخت به صورت نرخ بهره در آنها بسیار زیاد است. هنگام صدور وام برای خرید اتومبیل یا وام ، وام گیرنده با دقت بیشتری بررسی می شود. علاوه بر این ، برای اطمینان از توانایی پرداخت مشتری و کاهش ریسک خود در رابطه با صدور وجوه ، بانک به ضمانت نامه احتیاج دارد. اگر کسی برای شما تضمین نکند ، این دلیل عدم پذیرش وام خواهد بود. بیشترین دلیل عدم وام توسط بانک ها ، وجود سابقه اعتباری منفی از یک وام گیرنده بالقوه است. این موارد می تواند تأخیر پرداخت وام های موجود یا بازپرداخت شده ، نقض شرایط توافق نامه وام یا توافق نامه وثیقه باشد ، به عنوان مثال ، ارسال دیرهنگام مشتری در مورد استفاده در نظر گرفته شده از وام های وام. داده های نادرست در پرسشنامه مشتری ، به عنوان مثال ، پنهان کردن واقعیت توافق نامه وام معتبر ، حضور تعداد زیادی از افراد تحت تکفل. علاوه بر این ، هنگام برقراری ارتباط با یک وام گیرنده بالقوه ، کارمندان بانک به ظاهر ، رفتار ، نگرش او نسبت به نماینده و روند پر کردن اسناد توجه می کنند. رفتار نامناسب ، سهل انگاری در روند کارهای اداری - همه اینها می تواند باعث رد صدور وام در مرحله اول شود.
