بدهی و اعتبار مفاهیمی هستند که در حسابداری استفاده می شوند. Debit سمت چپ حساب است که از کلمه لاتین "باید" گرفته شده است. سمت راست حساب وام نامیده می شود و از لاتین می آید - "باور کردن".
این تعیین طرفین حساب از نظر تاریخی توسعه یافته است. آنها در مرحله ای از توسعه ظاهر شدند که ماهیت حسابداری انعکاس روابط بین تأمین کننده و بدهکار ، وام گیرنده و بانکدار بود.
در حال حاضر ، این اصطلاحات معنای واقعی خود را از دست داده اند. بدهی حساب ، بسته به حقایق ثبت شده در حساب ، مالکیت یا حقوق مالکیت شرکت را نشان می دهد.
اصطلاح "بدهی" با مفهوم "گردش بدهی" همراه است ، که شامل معاملات تجاری انجام شده در مدت زمان مشخصی است که منجر به افزایش اموال سازمان یا کاهش منبع تشکیل آنها می شود. وضعیت دارایی ثبت شده در یک حساب خاص در یک زمان مشخص ، مانده بدهی نامیده می شود.
اعتبار - طرف مقابل حساب ، لازم برای انعکاس بدهی ها (منابع تشکیل املاک) شرکت. در نتیجه ، گردش اعتبار معاملات تجاری است که منجر به افزایش بدهی ها (بدهی ها) یا کاهش دارایی ها می شود.
بنابراین ، معاملات تجاری ثبت شده در حساب باعث افزایش یا کاهش در گروه وجوهی می شود که برای آنها باز است. و هر طرف حساب طوری طراحی شده است که جداگانه کاهش یا افزایش مبالغ را منعکس می کند. هنگام بازتاب معاملات تجاری در حساب های فعال (حساب های دارایی) ، گردش بدهی نشان دهنده افزایش مقادیر مشخص شده بر روی آن است. برعکس ، گردش بدهی در حسابهای غیرفعال (حسابهای بدهی های سازمان) ، کاهش آنها را نشان می دهد. گردش اعتبار برای حساب های فعال به معنای کاهش مقادیر ثبت شده در آن است ، و برای حساب های غیر فعال - افزایش آنها.
حضور دو طرف در حساب به دلیل نیاز به حسابداری جداگانه از معاملات روی آن (افزایش و کاهش) ، و همچنین راحتی ورود به حساب است.
