دارایی های جاری (جاری) و غیرجاری - دو گروه از دارایی های سازمان ، بخش های ترازنامه. چه مواردی در این مفاهیم گنجانده شده و تفاوت آنها با یکدیگر چیست؟
مفهوم و انواع دارایی های جاری
دارایی های جاری به آن دسته از دارایی هایی گفته می شود که همزمان با انتشار در تولید به طور همزمان مورد استفاده قرار می گیرند. دارایی های جاری شامل ، به ویژه سهام ، مواد اولیه ، محصولات نیمه تمام ، مالیات بر ارزش افزوده کالاهای خریداری شده ، مطالبات کوتاه مدت (تا یک سال) ، سرمایه گذاری های مالی ، پول و … می باشد.
وجود حجم کافی از دارایی های در گردش برای فعالیت مالی عادی شرکت ضروری است ، این هم ماده اولیه تولید است و هم پول برای تسویه حساب با تامین کنندگان.
مفهوم و انواع دارایی های غیرجاری
دارایی های غیرجاری آنهایی هستند که عمر آنها بیش از 12 ماه است. دارایی های غیرجاری شامل دارایی های نامشهود ، نتایج تحقیق و توسعه ، دارایی های ثابت (ساختمان ، ماشین آلات ، سازه ها) ، سرمایه گذاری در دارایی های مشهود و سرمایه گذاری های مالی (با بازده طولانی) ، دارایی های مالیاتی معوق و سایر دارایی ها است.
تفاوت دارایی های جاری و غیرجاری
اولین تفاوت دارایی های جاری و غیرجاری در سررسید آنهاست. برای شرکت های در گردش ، به طور معمول ، 12 ماه است (برای اکثر شرکت ها ، سال چرخه کار است) ، برای شرکت های غیر گردش - بیش از یک سال.
با این حال ، این تقسیم بندی بسیار خودسرانه است. تاریخ سررسید یک دارایی همیشه پایه ای برای طبقه بندی دارایی به عنوان جریان فعلی نیست. نقدینگی دارایی نقش مهمی در این مورد دارد. به عنوان مثال ، یک دریافتنی با سررسید بیش از یک سال معمولاً یک دارایی غیرجاری است ، اما اگر واحد تجاری بتواند آن را قبل از آن سررسید بفروشد ، می تواند یک دارایی جاری محسوب شود. بنابراین ، دارایی های غیرجاری با نقدینگی کمتری نسبت به دارایی های جاری مشخص می شوند. فروش آنها ، تبدیل آنها به پول ، دشوارتر است و بخشی از دارایی های در گردش - پول ، نقدینگی مطلق دارند.
یکی دیگر از ویژگی های متمایز دارایی های غیرجاری این است که این بخش از شرکت برای مدت طولانی بدون تغییر کار کرده است. آنها ارزش محصولات تولید شده را در قطعات منتقل می کنند ، در حالی که محصولات در گردش - به طور کامل.
سهم بالایی از دارایی های در گردش توسط سازمانهای تولید و تجارت پرمصرف متمایز می شود ، در حالی که شرکتهای متمرکز بر سرمایه (به عنوان مثال مخابرات) با سهم کم مشخص می شوند.
جذب وام های کوتاه مدت برای شرکت های دارای غالب دارایی های جاری آسان تر است. در حالی که دارایی های غیرجاری به سرمایه گذاری های طولانی مدت و منبع خرید آنها احتیاج دارند - قاعدتاً وجوه شخصی هستند.
