مفهوم حساب های دریافتنی در بیشتر موارد در مورد یک شخص حقوقی اعمال می شود. با این حال ، تعریف چنین مفهومی فرض می کند که مطالبات دریافتی بخشی از سرمایه در گردش شرکت را نشان می دهد.
مطالبات قابل دریافت
حساب های دریافتنی بیانگر مبلغی است که واحد تجاری انتظار دارد از طرف های مقابل خود ، یعنی شرکا ، مشتریان یا سایر افرادی که با آنها تعامل دارد ، دریافت کند. در این حالت ، البته ، ما در مورد مبالغی صحبت می کنیم که برای دریافت آنها دلایل قانونی خاصی در قالب قراردادهای منعقده یا توافق نامه وجود دارد.
حساب های دریافتنی را می توان به روش های مختلفی تشکیل داد. به عنوان مثال ، این می تواند در یک رابطه تجاری بین دو شرکت تجاری که شریک طولانی مدت هستند و بنابراین به یکدیگر اعتماد دارند ، بوجود آید. علاوه بر این ، اگر یکی از آنها مشتری دیگری باشد ، تأمین کننده می تواند کالاهای لازم را با پرداخت معوق در اختیار مشتری قرار دهد. بنابراین ، برای مدتی وضعیتی پیش می آید که کالاها قبلاً به مشتری تحویل داده شده اند ، اما مشتری هنوز وجوه را به عنوان پرداخت این محصول منتقل نکرده است. در نتیجه ، مبلغی که قرار است به عنوان پرداخت دریافت شود ، یک مطالبه قابل دریافت است.
حساب های دریافتنی معمولاً به سرمایه در گردش شرکت نسبت داده می شود ، زیرا معمولاً شرکت انتظار دارد که در مدت زمان مشخص این پول را دریافت کند و بتواند از آن برای اهداف خود استفاده کند. با این حال ، مقدار زیادی مطالبات می تواند عملکرد طبیعی شرکت را تهدید کند: به عنوان مثال ، اگر نتواند پرداخت های جاری را انجام دهد یا وام های خود را بازپرداخت کند ، زیرا پول بدهی به آن هنوز از بدهکاران به حساب های شرکت نرسیده است.
انواع حساب های دریافتنی
در حسابداری مدرن ، انواع مختلفی از حساب های دریافتنی از هم تفکیک شده اند که حسابداران در اصطلاح عامیانه حرفه ای خود اغلب آنها را "حساب های دریافتنی" می خوانند. بنابراین ، اگر قرارداد یا توافق نامه ای بین سازمانی و بدهکار آن حاکی از این باشد که بدهی باید ظرف 12 ماه پرداخت شود ، پس چنین بدهی کوتاه مدت در نظر گرفته می شود. اگر دوره بازپرداخت بدهی بیش از 12 ماه باشد ، این بدهی به عنوان بلند مدت طبقه بندی می شود.
علاوه بر این ، باید در نظر داشت که مطالبات در طی مدت زمان مقرر در قرارداد طبیعی تلقی می شود. بنابراین ، به عنوان مثال ، اگر شرایط توافق بین تأمین کننده و مشتری نشان می دهد که بدهی باید ظرف یک ماه از تاریخ تحویل بازپرداخت شود ، در طول آن ماه تأمین کننده هیچگونه مبنای قانونی برای طرح ادعا علیه مشتری ندارد. اما پس از انقضا این مدت ، مطالبات منقضی می شود و تأمین کننده حق دارد برای وصول آن به دادگاه مراجعه کند.
