حمل و نقل بار در مرحله حاضر یکی از بخشهای برجسته اقتصاد است. غالباً از حمل بار برای حمل کالاهای خطرناک استفاده می شود. مواد سمی و منفجره که به بسته بندی ویژه ، عملیات بارگیری و تخلیه واجد شرایط و رعایت قوانین خاص حمل و نقل نیاز دارند ، در این گروه قرار دارند.
بسته به درجه خطر ، درجه بندی ویژه ای از بار وجود دارد و فقط متخصصان می توانند این یا آن دسته را تعیین کنند. کالاهای خطرناک کلاس اول شامل موادی هستند که می توانند باعث آتش سوزی یا انفجار شوند. تجهیزات تولید مواد شیمیایی در این گروه قرار می گیرد.
کالاهای خطرناک بعدی شامل گازهایی در حالت مایع یخچال و همچنین گازهایی هستند که به طور خاص در مایع حل می شوند یا تحت فشار زیاد هستند. اینها نیتروژن ، کلر و برخی مواد دیگر هستند.
تعدادی از مخلوط ها بخارهایی را می دهند که به راحتی می توانند مشتعل شوند ، با یک نقطه اشتعال که می تواند زیاد یا کم باشد ، کلاس سوم کالاهای خطرناک را تشکیل می دهد. بعد این دسته قرار می گیرد که شامل موادی است که می توانند از جرقه کوچک و همچنین در هنگام اصطکاک مشتعل شوند.
کالاهای خطرناک در یک طبقه بندی شامل مواد غیر قابل اشتعال ، اما به راحتی اکسید شده هستند که می توانند احتراق را حفظ کنند. کالاهای خطرناک ششم شامل مواد عفونی سمی است. اگر وارد بدن انسان شوند خطری فوری دارند. به دنبال آنها داروهای رادیواکتیو با فعالیت خاص هفتاد کیلوژول در هر کیلوگرم انجام می شود.
کالاهای خطرناک کلاس هشتم شامل مواد خورنده و خورنده است. خطر اصلی آنها این است که اگر وارد دستگاه تنفسی یا غشاهای مخاطی شوند ، به بافت ها آسیب می رسانند. آنها همچنین برای فلزات خطرناک هستند ، زیرا منجر به خوردگی می شوند و در تعامل با برخی مواد ، می توانند باعث آتش سوزی شوند. متخصصان سایر مواد قابل اشتعال را در کلاس نهم کالاهای خطرناک برای حمل بار قرار می دهند.
پس از تعیین رده خطرناک بار ، روش حمل و نقل آن انتخاب شده و برچسب گذاری مناسب ظرف ساخته می شود که از آن به عنوان انواع قوطی ، استوانه یا جعبه استفاده می شود. قرار دادن کالاهای خطرناک در کانتینرها یا بارگیری می تواند فقط در مکان های مجهز به ویژه انجام شود و در ون برای حمل بار ، هر کانتینر باید به طور محکم بسته شود تا خطر هنگام حمل کالاهای خطرناک کاهش یابد.
