مفهوم منحنی بی تفاوتی توسط Francis Edgeworth و Wilfredo Pareto معرفی شد. منحنی بی تفاوتی مجموعه ای از ترکیبات دو کالا است که سودمندی آن برای یک نهاد اقتصادی برابر است و یک کالا هیچ ترجیحی نسبت به کالای دیگر ندارد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
با ترسیم یک محور مختصات شروع کنید. در ضلع X و Y به ترتیب مقادیر X (Qx) و Y (Qy) را علامت گذاری کنید. X و Y در این مورد نشانگر هر مجموعه کالا است.
گام 2
مجموعه منحنی های بی تفاوتی که بسته های کالا را برای یک مصرف کننده مشخص می کند ، یک نقشه بی تفاوتی را نشان می دهد. نقشه بی تفاوتی نشان دهنده سطوح مختلف سودمندی است که با توجه به یک جفت کالا نیازهای یک شخص خاص را برآورده می کند. هرچه از محورهای مختصات منحنی بی تفاوتی روی نقشه قرار بگیرد ، با کمک مجموعه ای از مزایا نیازهای مشتری کاملاً برآورده می شود.
مرحله 3
در منحنی بی تفاوتی ، یافتن بخشی در هر نقطه از آن آسان است که بتوان به طور موثر یک ابزار را جایگزین برنامه دیگر کرد. این بخش (در این مورد AB) منطقه جایگزینی (جایگزینی) نامیده می شود. جایگزینی متقابل کالا فقط در بخش AB رخ می دهد. کمترین مقدار محصول X در نقطه X1 است و محصول Y در Y1 است. این مقادیر حداقل هستند ، اما مصرف آنها حتی در چنین مقداری ضروری است ، زیرا جایگزینی كالای كالا با كالای دیگر غیرممكن است ، هر چقدر کالای دیگری عرضه شود. در اینجا ، آستانه محدودکننده جایگزینی چنین مقداری از یک کالا است که در آن وجود کالای معادل دیگری مورد نیاز نیست. بنابراین ، نرخ حاشیه ای جایگزینی نسبت مقدار کالای X است ، که مصرف کننده می تواند به طور کامل از آن امتناع ورزد ، به انتخاب واحد Y خوب و بالعکس.
مرحله 4
هنگام تعیین نرخ حاشیه ای جایگزینی ، باید آن را به عنوان یک مقدار منفی در نظر گرفت. این به این دلیل است که با افزایش مصرف یک کالای مصرفی ، کالای کالای دیگر نیز به همین ترتیب کاهش می یابد.
