رشد اقتصادی عامل اصلی در بهبود کیفیت زندگی است. اقتصاد رو به رشد مشاغل بیشتر و کالاهای بیشتری را تأمین می کند که نیازهای مردم را برآورده می کند. رشد اقتصادی دو نوع دارد - فشرده و گسترده. رشد گسترده اقتصادی دارای چندین تفاوت مشخصه است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
اساس رشد گسترده ، افزایش میزان نیروی کار و ابزار تولید است. این مسیر توسعه اولین راه بود ، اما با بهره وری پایین یک کارگر فردی مشخص می شود.
گام 2
به دلیل افزایش تعداد کارگران در تولید ، نرخ بیکاری در حال کاهش است. در عین حال ، بهره وری نیروی کار هر کارگر بدون تغییر باقی مانده است. افزایش کمی مشاغل منجر به افزایش سطح تولید می شود که پایه رشد اقتصادی است.
مرحله 3
رشد اقتصادی با کاهش نرخ بیکاری محدودیت های زیادی دارد. می توان اشتغال جمعیت را تا سطح معینی افزایش داد و پس از آن دیگر نمی توان نیروهای جدید کار را به اقتصاد جذب کرد و رشد به مرزهای قبلی خود بازگشت. لازم به ذکر است که بدون رشد آموزش و کیفیت های شغلی جمعیت ، بهره وری نیروی کار افزایش نخواهد یافت.
مرحله 4
توسعه پیشرفت فنی مشخصه رشد گسترده در اقتصاد نیست. روشهای تولید و همچنین روشهای سازماندهی و مدیریت تولید محصولات بدون تغییر باقی می مانند. وقتی از نوآوری در تولید استفاده نشود ، اقتصاد به حالت رکود در می آید. در نتیجه ، بازده تولید افزایش نمی یابد. این شرایط منجر به ویژگی زیر می شود: رشد گسترده - نرخ بازده دارایی رشد نمی کند. این اجازه نمی دهد که شرکت ها به موقع دارایی های ثابت خود را به روز کنند ، که منجر به فرسایش تدریجی آنها می شود. با گذشت زمان ، این روند تشدید می شود و می تواند منجر به تخریب منابع تولید شود.
مرحله 5
مزیت مسیر توسعه گسترده ، توانایی در آغوش گرفتن سریع و شروع به توسعه منابع طبیعی است. با این حال ، سرعت با کارایی کم ، که منجر به کاهش منابع می شود ، تکمیل می شود. استفاده از فن آوری و تجهیزات عقب مانده اجازه استفاده کامل از منابع طبیعی را نمی دهد ، علاوه بر این ، می تواند به محیط زیست آسیب برساند.
مرحله 6
علاوه بر این ، سرمایه ثابت همگام با افزایش نیروی کار ، که منجر به کاهش نسبت سرمایه ثابت به ازای هر کارگر می شود ، همگام نیست. این اجازه نمی دهد که کارگران محصولات بیشتری تولید کنند و عامل دیگری است که توسعه بیشتر اقتصاد را محدود می کند.
مرحله 7
رشد گسترده در اقتصاد مستلزم استفاده از نیروی کار و منابع بیشتر است در حالی که بهره وری تولید افزایش نمی یابد. این امر منجر به تولید ناکارآمد می شود که نتیجه آن رکود در اقتصاد است.
