برای محاسبه هزینه فرصت ضرر خالص نقدی سازمان باید تعیین شود. خسارت وجه نقد را نمی توان بر حسب سایر منابع ، در واحد مطلق سرمایه اندازه گیری کرد ، اما این هزینه ها به گزینه دیگر بستگی دارد. اگر سازمان بیش از نیاز خود سرمایه داشته باشد ، در این صورت هزینه فرصت شرکت برابر با نرخ بالای بازده سرمایه گذاری خارجی و نرخ بازده با ریسک معادل خواهد بود.
دستورالعمل ها
مرحله 1
هر تولید کننده ای به دنبال افزایش سود بنگاه اقتصادی است ، اما هزینه های فرصت اصلی مانع تحقق فرصت های حداکثر سود است. در صورتی که مدیریت شرکت از وجوه سرمایه ای استفاده نکند و نرخ بازدهی سرمایه خارجی را که بیش از میزان بازده دریافت شده توسط سرمایه گذاران در جای دیگر باشد ، دریافت نکند ، وجوه بین سهامداران توزیع می شود در نتیجه بهترین فرصت جایگزین ، نرخ بازده کسب شده توسط سرمایه گذاران شرکت از حداقل نرخ بازگشت سرمایه مورد نیاز فراتر نمی رود.
گام 2
برخی از هزینه ها را نمی توان در سیستم حسابداری حساب کرد. هزینه های محاسبه شده توسط سیستم باید براساس تعهدات گذشته برای پرداخت در آینده باشد. این هزینه ها معتبر خوانده می شوند ، زیرا توسط سیستم حسابداری ثبت می شوند.
مرحله 3
با این حال ، برای تصمیم گیری باید تمام هزینه هایی را که مستقیماً در حساب ها ثبت نشده اند ، در نظر بگیرید. به این هزینه ها هزینه فرصت یا زمان گفته می شود. یعنی این هزینه ها هزینه هایی هستند که سودی را که در نتیجه انتخاب یک گزینه از بین می رود یا از بین می رود ، اندازه گیری می کنند و هنگامی که گزینه های دیگر باید کنار گذاشته شوند.
مرحله 4
هزینه فرصت ، قابل انتساب به سرمایه نیست ، فقط زمانی می توان در نظر گرفت که منابع کمیابی از جمله محدودیت در مواد ، تجهیزات یا نیروی کار در کار باشد. وقتی منابع کمیاب نباشند ، نمی توان آنها را به نفع گزینه دیگری تخصیص داد.
مرحله 5
برای محاسبه هزینه های زمانی یک شرکت ، لازم است که هر یک از فاکتورهای تولید شده ، سود از دست رفته توسط شرکت را هنگام استفاده از منبع نه به بهترین وجه ، بلکه در نزدیکترین حالت به صورت پولی ارزیابی کنند.
مرحله 6
هزینه های فرصت به 2 نوع خارجی و داخلی تقسیم می شود. هزینه های خارجی با کسب منبع مرتبط است و با فایده ای که می توان با استفاده از همان هزینه های منبع جایگزین دیگر بدست آورد ، مطابقت دارد. هزینه های داخلی به دلیل استفاده از منابع جذب نشده ، اما خودی است ، به این معنی که هزینه های زمانی منابع شرکت برابر با منافع حاصل از استفاده جایگزین از منابع آنها است.
