نقدینگی یک شرکت یکی از مظاهر ثبات مالی آن است. این به توانایی شرکت در انجام به موقع تعهدات خود اشاره دارد. شرکت نقدینگی شرکتی است که با فروش دارایی های جاری قادر به انجام تعهدات کوتاه مدت خود است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
نقدینگی شرکت بر اساس شاخص های نسبی تعیین می شود. نسبت نقدینگی مطلق نشان دهنده توانایی شرکت در انجام تعهدات کوتاه مدت خود از طریق فروش پول نقد و سرمایه گذاری های کوتاه مدت است. این نسبت نشان می دهد چه نسبتی از بدهی های جاری در کوتاه ترین زمان ممکن قابل بازپرداخت است. عامل اصلی افزایش نقدینگی مطلق ، بازپرداخت به موقع و یکنواخت مطالبات قابل دریافت است.
گام 2
نسبت سریع ، توانایی شرکت در پوشش بدهی های جاری با بازپرداخت کامل مطالبات را مشخص می کند. در این حالت ، موجودی های تولید به عنوان کمترین میزان نقدینگی دارایی های جاری از محاسبه مستثنی هستند. اگر رشد این نسبت با افزایش حسابهای دریافتی معوق همراه باشد ، این جنبه مثبتی از فعالیتهای شرکت محسوب نمی شود. برای افزایش نقدینگی سریع ، لازم است که افزایش تأمین سهام با سرمایه در گردش خود را افزایش دهیم. این امر با ایجاد سرمایه در گردش خود و کاهش سطح موجودی کالا امکان پذیر است.
مرحله 3
نسبت نقدینگی فعلی توانایی محاسبه بدهی های جاری منوط به بازپرداخت حساب های کوتاه مدت قابل پرداخت و فروش ذخایر جاری را نشان می دهد. برای افزایش این نسبت ، افزایش سرمایه سهام شرکت و جلوگیری از رشد دارایی های غیرجاری و مطالبات بلند مدت ضروری است.
مرحله 4
راه های افزایش نقدینگی و توانایی پرداخت در شرکت به عواملی بستگی دارد که باعث کاهش آنها شده است. دلایل خارجی شامل کاهش تولید در کشور ، ورشکستگی بدهکاران ، فن آوری های منسوخ ، قانون ناقص و غیره است. برای کاهش تأثیر این عوامل ، شرکت ممکن است سهام جدیدی را برای جمع آوری سرمایه منتشر کند.
مرحله 5
از عوامل داخلی کاهش نقدینگی می توان به کمبود سرمایه در گردش خود ، افزایش حساب های دریافتنی و پرداختنی ، مکانیزم قیمت گذاری ناقص و نظم قرارداد پایین اشاره کرد. در این حالت ، شرکت باید مطالبات مطالبات را به موقع پرداخت کند. این امر می تواند با انجام عملیات فاکتورینگ یا انعقاد قرارداد واگذاری ، یعنی واگذاری ادعاها و انتقال مالکیت. علاوه بر این ، بهبود کار قراردادی و تشدید الزامات قراردادی ضروری است.
