ابراز وجود عبارت است از میل فرد به انعکاس وضعیت درونی ، طرز تفکر و فردیت وی در دنیای مادی خارجی. ابراز وجود یک نیاز ذاتی یک فرد است که ذاتی ژنتیک است.
تمایل به ابراز وجود از ویژگیهای انسان در طول تاریخ وی بوده است. نمودهای چنین تمایلی شامل نقاشی های سنگی ، آوازها و افسانه ها ، موسیقی محلی و تزئین وسایل خانه است. وقتی کار دستی بر کار ماشینی غلبه داشت ، هر استاد تلاش می کرد تا محصولات خود را منحصر به فرد ، قابل تشخیص و زیبا کند. این امر نه تنها به تجارت کمک کرده و مشتری را به خود جلب می کند ، بلکه به عنوان یک روش عالی برای تحقق خود عمل می کند. ایده ابراز وجود ، جدا از تمایل به متفاوت بودن با دیگران و خلاقیت ، به عنوان جلوه ای از دنیای درونی فرد در خارج ، جدا نیست. این به فرد کمک می کند تا رشد کند ، خود و جایگاه خود را در جهان درک کند ، هدف و مسیر زندگی خود را تعیین کند. ابراز وجود ، توانایی درونی فرد را آشکار می کند ، منبعی تمام نشدنی از احساسات مثبت می دهد و به عنوان یک تسکین روانشناختی عالی عمل می کند. تولید انبوه در دنیای مدرن برتر است. مردم برای سازگاری اجتماعی خود هر روز مجبور به بازی در نقش های مختلف می شوند و فردیت خود را از دست می دهند. چگونه یک فرد می تواند فردیت خود را در واقعیت زندگی امروز نشان دهد؟ بسیاری از افراد ، به ویژه جوانان ، خود را از طریق ظاهر خود بیان می کنند. این در مو ، لباس ، پیرسینگ و خال کوبی منعکس می شود. متنوع ترین و مفیدترین شکل بیان خود برای فرد خلاقیت است. هر شکلی می تواند داشته باشد. شخصی شعر یا موسیقی می نویسد ، دیگری نقاشی می کشد ، چوب می برد ، از ماسه یا یخ مجسمه می سازد. شمردن انواع چنین خلاقیتی غیرممکن است ، هر کس می تواند روش خود را برای بازتاب خود در جهان مادی ارائه دهد. به طور گسترده ، کلمه بیان خود را می توان برای هر عمل انسانی اعمال کرد. به هر حال ، هر آنچه او می گوید یا انجام می دهد ، حکایت از شخصیت دارد. عمل جهانی بیان خود ، در واقع کل زندگی یک شخص خاص است. تجلی فردیت خانه ای است که فرد در آن زندگی می کند ، فرزندانی که تربیت می کند ، کار و شغل شخصی خود است. موفقیت کل شرکت ، سرعت توسعه آن و چشم انداز آینده به شخصیت رهبر بستگی دارد.
