تیم سازی اصطلاحی نسبتاً جدید در زمینه مدیریت پرسنل است. آیا رویدادهای تیم سازی برای تجارت خیلی خوب است؟
مهم نیست که متخصصان منابع انسانی چه می گویند یا چه می نویسند ، تیم سازی کاملاً به شخصیت رهبر بستگی دارد. یک مثال خوب تیم فوتبال منچستر یونایتد است. یکی از بهترین تیم های جهان با کنار رفتن مربی افسانه ای - سر الکس فرگوسن - سطح قهرمانی خود را به شدت کاهش داده است. به نظر می رسد که همه چیز وجود دارد - بازیکنان فوق العاده ، روحیه تیمی (بازی در منچستر یونایتد بزرگ رویای هر فوتبالیست است) ، توزیع نقش ها ، تعامل کار شده ، انگیزه (آه ، بله ، انگیزه مورد علاقه متخصصان منابع انسانی!) و نتایج حاصل از مربیان جدید یکسان نیست. چرا؟ بله ، یک ماده از بین رفته است - جادوی فرگوسن.
کلمه "تیم سازی" از ورزش به حوزه مدیریت پرسنل وارد شد. ورزش ، مانند تجارت ، سخت است. فقط در ورزش نتیجه سریعتر ظاهر می شود. دو بار 45 دقیقه در فوتبال - و یا باختید و یا برنده شدید (حتی نتایج تساوی اغلب توسط طرفین به عنوان یک باخت تلقی می شود ، یا بالعکس). در تجارت ، نتیجه اقدامات بلافاصله ظاهر نمی شود و فرصتی را برای دستکاری های غیر ضروری فراهم می کند.
به عنوان مثال ، برای "فعالیت های تیم سازی". این یکی از بدترین اصطلاحات است. ترکیبی از خودنمایی شوروی با ادعای خاص. و همچنین - کلمه "شرکت" (ظاهرا به اختصار "شرکت") ، که به نوعی وارد واژگان دفتر شده است. حتی اگر "شرکت" کمتر از دوازده کارمند داشته باشد ، همه یکسان هستند - جشن مشترک تعطیلات با افتخار این کلمه نامیده می شود.
من به کلمات توجه می کنم زیرا باید کارهای خاصی پشت آنها باشد. و اعمال باید به نتیجه برسد. اگر سازمان شما با اشتیاق فرهنگ شرکت را ترویج می کند ، رویدادهای شرکتی را برگزار می کند ، دوره های آموزشی تیم سازی را می گذراند ، روحیه تیمی ایجاد می کند و در عین حال گردش کارانه ای از پرسنل در همه سطوح وجود دارد - دست از کارهای مزخرف بردارید و بودجه شرکت را صرف آن نکنید.
یک هدف در خط مقدم تجارت است. برای دستیابی به هدف ، تیمی تشکیل می شود (سازمان ، کارگاه ، بخش ، بخش ، زیرمجموعه و غیره) ، قادر به انجام عملکردهای خاص و دستیابی به نتایج. کار تیم توسط رهبر انجام می شود. اول از همه ، نتیجه ای از او لازم است. او تیم را تشکیل می دهد. چطور؟
هر مدیر ، مطابق با ایده های خود در مورد تجارت ، یک تیم را برای خود جمع می کند. حتی اگر مدیر منابع انسانی گزینش اولیه کارمندان را انجام دهد ، قاعدتاً آخرین کلمه با مدیر باقی می ماند. او توابع را متناسب با موقعیت ها توزیع می کند ، همچنین پرتره ای از مجری ایده آل این توابع را می بیند. و او به هر طریقی یا دیگری ، حداکثر تقریب با ایده آل ترسیم شده توسط خود را از کارمندان خواهد گرفت. از طرف دیگر ، کارمندان همچنین ارزیابی می کنند که آیا می خواهند تحت چنین رهبری کار کنند. هر شخصی یک شخص است ، سوسک های مخصوص خودش را در سر دارد. چه کسی می داند چرا روابط توسعه می یابد یا توسعه نمی یابد. جمع کردن (و نگهداری) یک تیم فقط دو نفره - یک خانواده - بسیار دشوار است. و اینجا - یک تیم کارآمد!
در هر صورت ، هنگام ایجاد روابط در یک سازمان ، طرفین دو ویژگی را ارزیابی می کنند - مهارت های حرفه ای و ویژگی های شخصی. گفتن اینکه کدام یک مهمتر است دشوار است. بلکه ترکیب مهم است. علاوه بر این ، اگر می توان حرفه ای (از طریق آموزش ، مربیگری) را افزایش داد ، بنابراین شخصیت یک بزرگسال ، به عنوان یک قاعده ، نمی تواند تغییر کند. آیا می توان از طریق آموزش روابط شخصی ایجاد کرد؟ شک دارم این بدان معناست که رهبر در درجه اول بر عملکرد متمرکز است. وظیفه او توزیع توزیع عملکردهای مشخص بین کارکنان به گونه ای است که فقط جمع آوری نتایج محلی برای بدست آوردن کل کار باقی بماند.نکته اصلی اطمینان از مسئولیت های هر فرد و وابستگی آن به نتیجه کلی است.
به تفاوت اساسی توجه داشته باشید: رهبر موظف است تیم را برای رسیدن به هدف وادار کند ، و کارمندان حق دارند تحت چنین رهبری کار کنند یا کار نکنند. خرد مردمی - شما نمی توانید به زور ناز کنید.
فرض کنید مدیر هنوز متخصصان لازم برای تجارت را دارد. نه این که یک تیم باشد. در تیم مطمئناً تناقضاتی وجود خواهد داشت. هیچ تیم ایده آلی وجود ندارد که همه نتوانند بدون یکدیگر زندگی کنند و مدام با لبخندهای غربی روشن می شوند. البته می توانید سعی کنید روابط داخلی را با کمک آموزش ها و رویدادهای مشترک ایجاد کنید ، این کار را صرف وقت شخصی کارمندان یا کار می کنید. کدام گزینه برای پرونده بدون درد است؟ ساعات کار کارمندان - برای انجام وظایف. اتفاقاً کل تیم. آیا لازم است آنها را از کار مشترک جدا کنم تا به آنها یاد دهم که کار را با هم انجام دهند؟ وقت شخصی برای استراحت از مشکلات کار و همچنین از محیط حرفه ای است. بعید به نظر می رسد که الزام به حضور در کنار تیم حتی در خارج از ساعت کاری به تقویت تیم کمک کند. و خانواده مثلاً چگونه؟ و به طور کلی ، توانایی داشتن وقت شخصی (اوتسیوم) در روزهای روم باستان تفاوت بین فرد آزاد و برده را تعیین کرد. این بدان معنی است که مشکلات شخصی در تعامل پرسنل باید در طول کار حل شود.
بنابراین مشخص می شود که تشکیل یک تیم از یک تیم کاملاً به رهبر بستگی دارد. ابتدا ترکیب کارکنان را با توجه به توانایی انجام برخی وظایف تعیین می کند. ثانیاً ، با استفاده از تمام روش های موجود (سازماندهی کار ، تأثیر شخصی) ، از شرایط درگیری که می توانند در انجام وظایف تداخل ایجاد کنند ، جلوگیری می کند. ثالثاً ، منجر به دستیابی به اهداف می شود.
به نظر من (و من 25 سال است که به عنوان یک رهبر فعالیت می کنم) ، اگر ایده تیم سازی مطرح شود ، رهبر باید قبل از هر چیز به خودش نگاه کند. نه برای یادگیری تیمی بودن به مردم ، بلکه برای یادگیری نحوه مدیریت تیم خودتان است تا بتوانید در مورد آن (تیم) - یک تیم - بگویید. آیا کنار آمدن به تنهایی مشکل است؟ پس شاید بهترین گزینه حضور یک مربی شخصی (مربی) در راس آن باشد. در حالت ایده آل ، وظیفه یک مربی کسب و کار کمک به سازماندهی کار است تا تیم وظایف خود را به طور مستقل ، بدون مشارکت مستقیم رهبر ، و درک او (و این بسیار مهم است!) انجام دهد. و این تیم است. بنابراین در ورزش. بنابراین در تجارت است.
