ترازنامه یکی از اشکال حسابداری است. به طور معمول ، از دو جدول تشکیل شده است: دارایی ها و بدهی ها. دارایی آن دسته از وجوهی است که برای سازمان درآمد ایجاد می کند ، به عنوان مثال دارایی های غیرجاری ، دارایی های ثابت. بدهی ها منابع مالی هستند ، آنها شامل سرمایه ، بدهی ها می شوند. به عنوان یک قاعده ، دارایی و بدهی همیشه برابر هستند.
در حسابداری ، تمام معاملات تجاری با استفاده از یک ورود مضاعف منعکس می شود ، یعنی همان معامله دو بار در یک حساب (بدهی) و در حساب دوم (اعتبار) ثبت می شود. به این سیم کشی می گویند. به عنوان مثال ، یک سازمان یک دارایی ثابت را به دست آورده است. حسابدار باید این را به صورت زیر منعکس کند: D08 "سرمایه گذاری در دارایی های غیرجاری" K60 "تسویه حساب با تأمین کنندگان". بنابراین ، حساب 08 فعال است و 60 غیرفعال است. از این رو ، می توان نتیجه گرفت که دارایی وسیله ای (دارایی ، مواد ، ارزش ها) است و بدهی پولی است که این شی با آن خریداری شده است. به عنوان یک قاعده ، مانده موجودی همیشه بدهکار است و بدهی آن نیز اعتباری است. اگر گردش مالی دارایی و بدهی را جمع کنید ، در این صورت برابر خواهند بود ، اما به روش های مختلف ثبت می شوند - با بدهی و اعتبار. بنابراین ، همان مقدار دو بار - در دارایی ترازنامه و بدهی ارسال می شود. به عنوان مثال ، شما محتوا خریداری کرده اید. این را باید با یک حساب بدهکار 10 منعکس کنید. این نشان می دهد که چه وجوهی خریداری شده است. و در وام ، باید مشخص کنید که آنها از کجا آمده اند ، به عنوان مثال ، آنها را از یک تامین کننده خریداری کرده اید - حساب 60. بنابراین ، 10 یک دارایی است ، 60 یک بدهی است. مجموع آنها برابر خواهد بود. همچنین حساب های غیرفعال فعال وجود دارد. همانطور که از نام آن پیداست ، می توانند فعال و منفعل باشند. به عنوان مثال ، حساب 76 "تسویه حساب با بدهکاران" - مانده را می توان به صورت بدهی و اعتباری ثبت کرد. با ارسال پست ، نمی توانید یک حساب فعال یا غیرفعال را دور بزنید. در غیر این صورت ، ترازنامه شما همگرایی نخواهد داشت ، به این معنی که شما به اشتباه معامله تجاری را ثبت کرده اید. اگر چنین ترازنامه ای را به اداره مالیات ارائه دهید ، در آن صورت س questionsالات زیادی خواهد داشت ، زیرا هر وسیله ای از جایی ظاهر می شود ، و نه با زدن یک عصای جادویی.
