تقریباً هر سازمانی در اجرای فعالیت های مالی و اقتصادی از دارایی های ثابت و / یا دارایی های نامشهود استفاده می کند که هزینه آنها از طریق استهلاک بازپرداخت می شود. برای تعیین مبالغ هزینه های استهلاک که ماهانه بعنوان بخشی از هزینه های سازمان منعکس می شوند ، لازم است نه تنها هزینه اولیه دارایی ثابت در حال بهره برداری ، بلکه عمر مفید آن نیز به درستی تعیین شود. دوره ای که از آن طریق برای تحقق اهداف فعالیت های سازمان استفاده خواهد شد ، در تاریخ راه اندازی آن تعیین می شود و مpدی دوره را به طور مستقل تعیین می کند. این کار باید بر اساس طبقه بندی مصوب دارایی های ثابت انجام شود.
دستورالعمل ها
مرحله 1
هنگام تعیین مدت اقلام خریداری شده دارایی های ثابت ، با مشخصات یا توصیه های تولید کنندگان هدایت شوید. به عنوان یک قاعده ، اطلاعات لازم حاوی گذرنامه یا توصیف فنی جسم است.
گام 2
هنگام تعیین عمر مفید یک شی used استفاده شده ، با استفاده از روش خط مستقیم ، شما حق تعیین نرخ استهلاک برای آنها را دارید ، با توجه به عمر مفید ، کاهش یافته توسط تعداد ماهها (سالها) عملکرد این ملک توسط صاحبان قبلی علاوه بر این ، شما باید این شی را به عنوان بخشی از گروه استهلاک که در آن مالک قبلی در آن گنجانده شده است ، منعکس کنید. اگر حق بیمه استهلاک اعمال کنید ، آن کالا در هزینه اصلی خود و بدون حق بیمه استهلاک در نظر گرفته می شود.
مرحله 3
اگر مالک قبلی اطلاعاتی در مورد گروه استهلاک شی نداشته باشد ، با توجه به عمر مفید تنظیم شده برای مدت استفاده از مالک قبلی ، شما به طور مستقل نرخ استهلاک را تعیین می کنید.
مرحله 4
اگر دوره استفاده واقعی از دارایی های ثابت توسط مالک قبلی برابر یا بیشتر از دوره استفاده شده توسط طبقه بندی کننده باشد ، شما با توجه به الزامات شرح فنی شی به طور مستقل دوره عمر مفید آن را تعیین می کنید ، اقدامات ایمنی و سایر الزامات. در عین حال ، دوره استفاده احتمالی آن را در فعالیتهای بعدی سازمان (توانایی تولید درآمد و ویژگی های فنی) در نظر بگیرید.
مرحله 5
عمر مفید دارایی های نامشهود بر اساس مدت اعتبار حق ثبت اختراع ، گواهی نامه و همچنین شرایط قرارداد مربوطه تعیین می شود. در صورت غیرممکن بودن تعیین مدت ، نرخ استهلاک باید در محاسبه عمر مفید برابر با 10 سال تنظیم شود.
