شاخص "دارایی های خالص" یکی از مقادیر نشان دهنده ثبات مالی شرکت است و نشانگر حمایت از منافع طلبکاران است. دارایی های خالص تفاوت بین ارزش واقعی دارایی های یک شرکت و بدهی آن است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
برای محاسبه ارزش دارایی های خالص ، منظور از دارایی شرکت موارد زیر است. این دارایی های غیرجاری است که در بخش شماره 1 ترازنامه منهای ارزش دفتری سهام خریداری شده از سهامداران و همچنین سهام ، پول نقد و سایر شاخص های بخش شماره 2 منعکس شده است ، به استثنای بدهی م foundسسان در مورد مشارکت در سرمایه شرکت. علاوه بر این ، ذخیره ها ، در صورت وجود ، از ارزش دارایی ها کسر می شوند.
گام 2
بدهی های پذیرفته شده برای محاسبه به معنای تأمین مالی و دریافتی هدفمند ، بدهی های بلند مدت و کوتاه مدت است ، به استثنای مبلغی که در قسمت "درآمد معوق" قرار دارد.
مرحله 3
بنابراین ، تفاوت بین ارزش دارایی و بدهی دریافتی ، دارایی خالص شرکت خواهد بود.
مرحله 4
ارزش خالص دارایی نشان دهنده اندازه دارایی است که برای تأمین منافع طلبکاران شرکت استفاده می شود ، اما در حال حاضر برای پوشش دادن تعهدات استفاده نمی شود. این یک پایگاه املاک است ، که در صورت عدم امکان تأمین تسویه حساب با طلبکاران استفاده می شود. به عبارت دیگر ، این بخشی از اموالی است که پس از بازپرداخت متقابل حساب های پرداختنی و دریافتنی در اختیار شرکت باقی می ماند. به همین دلیل است که این شاخص "تمیز" نامیده می شود ، یعنی این یک قسمت غیر سنگین از دارایی است.
مرحله 5
شاخص دارایی های خالص می تواند منفی باشد. این نشان می دهد که این شرکت بخشی از وجوه وام گرفته شده از طلبکاران را برای تأمین هزینه های جاری هدایت می کند. این شواهدی از کارایی ناکارآمد آن است و همچنین از عدم پرداخت تعهدات به طلبکاران حکایت دارد. بنابراین ، در وهله اول ، از این شاخص در تحلیل اعتبار شرکت استفاده می شود.
