سرمایه در گردش خالص مهمترین شاخص عملکرد یک شرکت است که برای تعیین ثبات مالی آن ضروری است. میزان بهینه سرمایه در گردش خالص به نیازهای هر شرکت و میزان فعالیتها و همچنین به دوره گردش حسابهای دریافتنی ، سهام ، شرایط دریافت وام و وام بستگی دارد.
دستورالعمل ها
مرحله 1
به طور کلی ، سرمایه در گردش خالص یا سرمایه در گردش خالص ، شما می توانید تفاوت بین دارایی های جاری شرکت و بدهی های کوتاه مدت (سرمایه قرض گرفته شده کوتاه مدت) را تعریف کنید.
گام 2
لازم به یادآوری است که بیش از حد خالص سرمایه در گردش بیش از نیاز بهینه ، گواهی بر استفاده ناکارآمد منابع در شرکت است. کمبود سرمایه در گردش خالص نشان دهنده عدم توانایی شرکت در تسویه به موقع تعهدات کوتاه مدت خود است که می تواند منجر به ورشکستگی شود.
مرحله 3
از نظر اصطلاحات سنتی ، سرمایه در گردش خالص چیزی بیش از میزان سرمایه در گردش خود نیست که به عنوان تفاوت بین دارایی های جاری و بدهی های جاری شرکت محاسبه می شود.
مرحله 4
لطفا توجه داشته باشید که نسبت گردش سرمایه با مفهوم سرمایه در گردش خالص ارتباط نزدیک دارد. این به عنوان نسبت فروش خالص به خالص سرمایه در گردش محاسبه می شود. این نسبت نشان می دهد که شرکت چقدر از سرمایه گذاری در سرمایه در گردش استفاده می کند و چگونه بر ارزش فروش خود تأثیر می گذارد. هرچه ارزش نسبت گردش سرمایه بیشتر باشد ، شرکت با بهره وری بیشتری از آن استفاده می کند.
مرحله 5
باید توجه داشته باشید که در رویه های بین المللی ، به جای سرمایه در گردش خالص ، از عبارت "سرمایه در گردش" استفاده می شود. این به عنوان تفاوت بین دارایی های جاری و بدهی های عملیاتی (کوتاه مدت و بلند مدت) محاسبه می شود. در عین حال ، تعهدات عملیاتی به عنوان شرکتهایی شناخته می شوند که در ارتباط با فعالیتهای تولیدی آن بوجود آمده اند.
مرحله 6
بدهی های کوتاه مدت شامل آنهایی است که سررسید آنها از 1 سال بیشتر نمی شود: سود سهام ، حساب های قابل پرداخت ، مالیات ، وام های کوتاه مدت و غیره. بدهی های بلند مدت را باید آنهایی که سررسید آنها بیش از 1 سال است درک کرد: اجاره های بلند مدت ، وام ها ، صورتحساب هایی که امسال نیازی به پرداخت آنها نیست و غیره
