ارز قابل تبدیل آزاد (به اختصار FCC) ارزی است که می تواند بدون هیچ محدودیتی از طرف قوانین کشور صادر کننده و مقامات نظارتی آن با ارز کشور دیگر مبادله شود (تبدیل شود). در عین حال ، هر دو مقیم و غیر مقیم کشور می توانند از حق تبادل رایگان استفاده کنند.
قابلیت تبدیل ارز
مفهوم ارز قابل تبدیل آزاد توسط صندوق بین المللی پول در سال 1976 مطرح شد. سپس دنیای غرب از سیستم مالی برتون وودز که با غلبه دلار آمریکا و نرخ ثابت ارزهای کشورهای عضو مشخص می شود ، فاصله گرفت. با سیستم پولی جامائیکا جایگزین شد ، مبنای آن تبدیل رایگان ارزها بود.
اگر ارز دارای شرایط زیر باشد ، قابل تبدیل در نظر گرفته می شود:
- به طور آزادانه در تسویه معاملات جاری تراز پرداخت اعمال می شود.
- هیچ محدودیتی در رابطه با ساکنان یا افراد غیر مقیم وجود ندارد.
- ارز می تواند آزادانه به عنوان ابزاری برای جابجایی سرمایه بین کشورها مورد استفاده قرار گیرد.
در صورت عدم وجود محدودیت های قانونی برای جابجایی و مبادله پول ملی ، تنظیم نرخ ارز فقط با روش های بازار امکان پذیر است. هر اقتصاد ملی توانایی این کار را ندارد. بر این اساس ، هر ارز نمی تواند به ارز آزادانه قابل تبدیل شود.
ارز سخت ارزهای کشورهایی است که دارای یک سیستم اقتصادی قوی و پایدار هستند و بر اساس اصول بازار کار می کنند. این کشور باید ذخایر ارزی کافی داشته باشد. برای اینکه ارز در بازار بین المللی بسیار نقل قول شود ، درگیری گسترده کشور صادر کننده در اقتصاد و تجارت جهانی نیز ضروری است. بارزترین نمونه چنین دولتی ایالات متحده آمریکا است.
چه ارزهایی به ارزهای سخت تعلق دارند
در اواخر دهه 1970-1980 ، موارد زیر به عنوان SLE شناخته شدند:
- دلار آمریکا؛
- مارک آلمان؛
- فرانک فرانسه؛
- پوند انگلیس
- ین ژاپن.
تا به امروز ، این لیست به طور قابل توجهی گسترش یافته است. علاوه بر این ، فرانک فرانسه و Deutschmark با واحد پول واحد اروپا - یورو جایگزین شدند. امروز ، ارز سخت مایع شامل:
- دلار آمریکا (دلار آمریکا) ؛
- یورو (یورو)
- فرانک سوئیس (CHF) ؛
- پوند انگلیس (GBP) ؛
- ین ژاپن (JPY).
همین ارزها به عنوان ارز ذخیره شناخته می شوند. بانک های مرکزی کشورهای مختلف ذخایر ارزی خود را در خود نگه می دارند.
علاوه بر این ، گروه بزرگی از SLE مایع متوسط برجسته است. آی تی:
- ارزهای ملی اروپا: تاج های سوئد ، دانمارک و نروژ ، فورینت مجارستان ؛
- ارزهای آمریکایی: دلار کانادا ، پزوی مکزیک ؛
- ارزهای آسیایی: دلار سنگاپور و هنگ کنگ ، وون کره جنوبی ، مثقال جدید اسرائیل ؛
- دلار استرالیا و نیوزیلند ؛
- رند آفریقای جنوبی
انواع دیگر ارزها (براساس درجه قابلیت تبدیل)
علاوه بر ارزهای قابل تبدیل آزاد ، ارزهای تا حدی قابل تبدیل و بسته نیز وجود دارد.
ارزهایی که تا حدی قابل تبدیل هستند ، ذاتی کشورهایی هستند که محدودیت های ارزی خود را حفظ کرده اند. PCI فقط در مناطق خاص ، گروهی از کشورها ، آزادانه پخش می شود. به عنوان مثال یوان چین است. این گروه روبل روسیه را نیز شامل می شود.
گردش ارزهای بسته توسط مقامات ایالتی که این پول ها را صادر می کنند ، بطور قابل توجهی محدود می شود. واحدهای پولی اکثر کشورهای در حال توسعه به این دسته تعلق دارند.
قابلیت تبدیل روبل روسیه
همانطور که در بالا ذکر شد ، پول ملی فدراسیون روسیه تا حدی قابل تبدیل است. اما پیش از این ، مقامات مسیری را برای تبدیل روبل به ارز سخت اعلام کردند. علاوه بر این ، در سال 2006 روبل رسماً آزادانه قابل تبدیل اعلام شد.
اما تاکنون ارز روسیه به ارز سخت تبدیل نشده است. حتی اگر قوانین ارزی کشور لیبرال تر شده باشد. بسیاری از محدودیت های قبلی برطرف شده و یا به طور کلی برداشته شده است.
یک مشکل مهم همچنان باقی است: روبل در شهرک های بین المللی تقاضای کمی دارد.یک حلقه بسیار شرور از کشورها آماده استفاده از پول روسیه است. تحریم های غرب در سال های اخیر وضعیت را بیش از پیش بدتر کرده است.
علاوه بر این ، حتی خود روس ها نیز به واحد پولی خود اعتماد کامل ندارند. اگرچه طبق آمار ، بیشتر شهروندان این کشور پول خود را به روبل نگه می دارند ، اما سرمایه گذاری با ارز سخت محبوبیت خود را از دست نمی دهد.
