تعیین حجم تولید ناخالص در بیشتر موارد می تواند با استفاده از روش کارخانه انجام شود ، که شمارش مکرر محصولات میانی را از بین می برد. این شاخص آماری محاسبه شده نرخ رشد تولید و بهره وری نیروی کار را مشخص می کند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
تولید ناخالص یک شرکت جمعاً ارزش پولی واحدهای کالا برای دوره گزارش شده از زمان است. این بهای تمام شده محصولات نهایی و محصولات نیمه تمام درگیر در تولید آن را در نظر نمی گیرد ، یعنی برای مصرف داخلی فروخته می شود این استراتژی صورتحساب از صورتحساب مجدد جلوگیری می کند ، زیرا هزینه مواد اولیه به کل کمک می کند. با این حال ، در برخی از شرکت های صنایع سبک و غذایی ، شمارش مضاعف مجاز است.
گام 2
این روش محاسبه را کارخانه می نامند. این می تواند برای تعیین حجم تولید ناخالص استفاده شود ، که در حالت کلی برابر است با خروجی قابل فروش منهای مقدار باقیمانده کار در حال انجام ، و همچنین هزینه تجهیزات باقیمانده ، ابزارها و دستگاه های خاص: V = TP + (HP2 - HP1) + (I2 - I1).
مرحله 3
محصولات تجاری TP نشان دهنده کل هزینه یک محموله کالا یا خدمات تولید شده برای فروش در خارج از شرکت است. این مقدار بسته به میزان خرید: در عمده فروشی یا خرده فروشی ، در قیمت هایی که کالا به مصرف کننده فروخته می شود بیان می شود.
مرحله 4
شاخص های کار NP2 و NP1 به ترتیب در پایان و آغاز دوره گزارش محاسبه می شوند. تفاوت بین آنها هزینه محصولات نیمه تمام و مواد موجود در محصولات تجاری و همچنین محصولات میانی چرخه تولید ناتمام را نشان می دهد. مورد دوم مربوط به شرکت های تولید کننده سازه های فلزی ، به عنوان مثال ، کارخانه های ماشین سازی است.
مرحله 5
ارزش باقیمانده ابزارهای I2 و I1 در پایان و آغاز دوره تعیین می شود. لیست تجهیزات و دستگاه های ویژه مورد استفاده برای هر بنگاه اقتصادی تأیید شده و توسط وزارت یا بخش حاکم تأیید شده است.
